Leven in tijden van corona

Donderdag 19 maart en ik sluit mijn laptop met droge ogen en een schorre stem. Dát was gezellig! Heerlijk Discordcontact gehad met alle drie mijn lesgroepen van vandaag; alsof ik mijn hele leven niets anders gedaan heb. Ik voel me vrouw van de wereld: ha, Skype: zó begin van de eeuw. Ík zit tenminste op een gamersomgeving, mijn zonen kijken er zelfs van op. Gelukkig waren ze er afgelopen dinsdag niet bij, toen ik wel anderhalf uur lang met twee laptops op tafel en de telefoon aan mijn oor, zwetend en zwaar ademend (zonder koorts, dat dan weer wel) alleen maar dingen kon roepen als: “Hallo, hoor je mij? Zien jullie iets? Ik snap er niets van. Hoe kán dat nou? Als je links zegt, bedoel je dan rechts?” Ik weet niet of Rutte ook maar enigszins in de gaten heeft welke gezondheidsklachten dit thuiswerken met zich meebrengt, m.n. onder vrouwen van rond de zestig. Daar mogen ze wel een heel apart ziekenhuis voor inrichten, als alle coronagerelateerde ellende voorbij is. Maar eerst dat even regelen…