Dieren spotten in het bos
De derde NatuurWijs-dag met de kinderen van Democratische school de Ruimte in Soest. Een bloedhete dag en ik heb van tevoren ingestoken op het meest aantrekkelijke thema dat ik kon bedenken: dieren spotten in het bos, om de kinderen naar het bos te lokken. Maar wat doen de dieren midden op de hete dag? Meestal slapen ze diep verstopt in de schaduwrijke plekjes. Maar goed, twee dagen geleden, rond half vijf, zag mijn man in het bos in de buurt van school wel een jonge ree dus het is wel mogelijk! Maar hij liep heel stil in zijn eentje. Hoe doe ik dat met zestien kinderen? Desgevraagd wisten ze perfect te vertellen dat je stil moet zijn om dieren te kunnen zien, goed kijken en luisteren en vooral heel geduldig zijn. Ze hadden wel hun wens uitgesproken, net als ik om een ree of een eekhoorn te zien. Maar nu de praktijk… hmmm, nee, dat gaat niet.
Dierenspelletjes
Ik heb het dus losgelaten en ging voor dierenspelletjes, een camouflagespel en kleine diertjes zoeken in het dode hout en op de eikenboom. Dat was leuk om te doen. En toen vroeg ik wie op een langere tocht wilde naar een uitkijktorentje? Een half uur lopen. Elf kinderen gingen mee en vijf kinderen keerden terug naar school met de stagiaire. En toen… halverwege de tocht, op een smal pad, waar de groep doorheen liep, de zon ontwijkend, komt een meisje van vijf aanrennen: ‘Iwona, ik heb een dier gezien!’ ‘O, leuk’, zeg ik, ‘en welke kleur had ie?’ ‘Hmmm… bruin!’ ‘Ah ja, en hoe groot was ie?’ – vraag ik. Tja, het was niet makkelijk te zeggen dus ik probeer met gebaren te helpen en kom tot conclusie: ‘Dus jij hebt een ree gezien?!’
Magisch
Het meisje knikt bescheiden terwijl ik uiterst enthousiast ben en ik volg haar snel op het pad verderop. Daar zit al een klein groepje ademloos geconcentreerd te kijken op hun hurken. De juf bleek al een foto gemaakt te hebben! Ik wil de ree ook zien en de andere kinderen die aansluiten ook, maar ze is al weg. We zitten stilletjes twee minuten vol hoop te wachten op haar verschijning, maar helaas. Ondertussen loopt hetzelfde meisje een stukje terug op het pad en van daaruit zwaait ze naar ons. Ik volg haar na en zie de ree staan verscholen tussen de boompjes voor een paar seconden waarna ze weer verdwijnt. Jeetje, wat een magisch moment! Zo totaal onverwacht! Later realiseer ik me dat we onze wens om een ree te zien de wereld ingestuurd hebben en het daarna vergeten zijn. Magie laat zich niet afdwingen of aansturen, het overkomt je, het overvalt je en dat is er juist zo leuk aan.
Overwinning
De uitkijktoren was de beloning voor onze lange tocht. Voor sommige kinderen was het een overwinning op zichzelf om die toren te beklimmen. Op het veldje ervoor was geen ree te spotten… of wel? De kinderen stonden voor het raadsel: wat is dat bruine tussen de hoge gras? Laten we het checken!!
En dat vijfjarige meisje bleef me verbazen met haar speciale zintuig voor dieren spotten. Op de terugweg van de uitkijktoren wist ze mij een verscholen vossenhol aan te wijzen met twee ingangen!
