Zeilen: controle én loslaten

Door Freya van der Made-Berveling, ouder van Ayden (domein 2)

Even wat context voor de lezer: ik heb vier kinderen en mijn oudste is ruim 28. Alleen mijn jongste zit op De Ruimte. Pas sinds zijn tiende, hij heeft nu bijna vier complete jaren gehad hier. En als moeder had ik al 21 jaar ‘gangbare’ scholen gehad, met stipt om 8.30u je kind afleveren. Als moeder zou ik mezelf omschrijven als een havik, ik zag altijd alles en hield alles in de gaten en greep in als ik dat nodig vond. Eén van mijn levensthema’s is angst en van daaruit houd ik graag de controle.

Ik kom oorspronkelijk uit het basis onderwijs en daarna werkte ik jaren in de kinderopvang. Ik heb geleerd altijd koppen te tellen, zodra we ons met een groep kinderen verplaatsten. En toen ging ik voor het eerst met De Ruimte mee, op zeilkamp. Op de eerste avond waren er wat regels vanuit zeilschool Pean, wat huishoudelijke mededelingen en Ruud sloot af met: ‘Leer wat je wil leren deze week!’

• 

• 

Niet zeilen maar snijden

Mijn voornemen was vooral te helpen in de keuken en niet te zeilen (wegens fysieke problemen). En ik heb lekker staan snijden, met leuke studenten en andere ouders en Dorianne. Ik had al snel door hoe de vaatwasser werkte en heb uitgebreid genoten van dat leuke speeltje, haha! Ik stond niet op de corveelijst, was wel steeds lekker bezig. Her en der eens studenten gevraagd te helpen als anderen nog in bed lagen, of op een zeilboot bleken te zitten. Ik voelde me werkelijk als een vis in het water, kon doen waar ik zin in had, kom me met dingen bemoeien als ik wilde en niksen als ik even niks wilde doen. Ik genoot ook van wat ik fysiek weer kon, anderhalf jaar na mijn ongeluk, veel meer dan in tijden gekund had. Maar ja, daar kwam toch een grens. Dus liet ik alles los en nam rust, en herstelde ook heel snel weer.

• 

• 

Leren loslaten

Ik besefte dat loslaten wel mijn eigen leerdoel kon zijn deze week. En ik sprak met wat stafleden over mijn gebrek aan overzicht, mijn verbazing over hoe zij dat deden met die ruim honderd mensen. ‘Het draait ook om vertrouwen dat alles goed gaat’, kreeg ik te horen. En ik merkte dat de losse sfeer, waarin iedereen, van jong tot oud, zijn of haar eigen gang ging, mij positief beïnvloedde. Toen mijn zoon kwam melden dat hij met de kano naar Grou wilde, omdat de motorbootjes in de ochtend nog niet gebruikt mochten worden, was het enige dat ik vroeg of hij met iemand samen ging. Ja, in een tweepersoons kano. En oh wonder, ik liet het helemaal los. Nou, bijna helemaal. Ik ben wel gaan navragen hoe ver dat eigenlijk was, naar Grou, had namelijk geen idee. Ongeveer een half uurtje met een motorbootje, hoorde ik. Dus dat het met een kano wel langer duurt, dat was logisch. Uiteraard kwamen ze veilig terug, met de buit, zoals dat het hele kamp doorging, bij velen.

Tijdloze tijd

Op woensdag gingen we vrijwel allemaal het water op, om ergens aan de overkant een patatje te eten. Ik ging mee in een elektrisch sloepje. En besefte me onderweg dat ik de tijd ook helemaal had losgelaten. Geen idee hoe laat we daadwerkelijk vertrokken waren en dus ook niet hoe lang we onderweg waren. Ik kan je zeggen, dat is echt heel bijzonder voor mij! En dat al op de tweede ochtend.

Ontscholen

En zo liet ik zo her en der eens los, en vond het boeiend en soms ook erg irritant om te zien wat er dan gebeurde. Waarop een staflid zei: ‘Oh, dan mag je nog meer loslaten!’ En als ik een opmerking maakte over (gebrek aan) eigen verantwoordelijkheid van studenten, zei een ander staflid: ‘Ze zijn aan het oefenen’.

Ik vond het een geweldige ervaring, dit is serieus ontscholen, zelfs al is het een kamp, want het gaat er echt totaal anders aan toe dan op alle kampen die ik ooit meegemaakt heb (en er was een tijd dat het er zo’n zes per jaar waren voor mijzelf). Dus als je als ouder denkt: hoe gaat het nou echt op die democratische school? Ga eens mee op kamp! Volgend jaar ga ik
zeker weer mee, en mijn zoon ook. Daarover hebben wij al consent!

Door Freya van der Made-Berveling, ouder van Ayden (domein 2)