Tristan en de levende hark

Zorgvuldig zet Tristan (4) de kinderscheppen, bezems en harken op een rijtje. Hij speelt graag even alleen: hij is nog niet zolang op de peutergroep en in het begin keek hij graag de kat uit de boom. Als de anderen in zijn vaarwater kwamen riep hij regelmatig: “Wacht maar tot mijn papa komt! Die is héééél groot en sterk, hoor!” Daarmee zette hij zichzelf op de kaart met het perspectief op vrienden. Nu is hij nóg wel op zijn hoede maar je ziet dat hij loskomt. Dit geeft mij het vertrouwen dat ik hem niet hoef te helpen in zijn contact met de anderen. Van een afstandje beoordeelt hij nu zijn werk. Eén schep staat nog niet naar zijn zin en hij loopt er op af. Daarbij stap hij per ongeluk op een harkje dat (weten we vooral uit de Donald Duck) omhoog springt en hem een flinke tik tegen zijn buik geeft. Hij kijkt mij verschrikt aan en roept: “Wie deed dat!?” Inwendig had ik de grootste pret. Tristan keek om zich heen en herstelde zichzelf. Het komt wel goed met hem….