Van verveling tot vervulling: Olivier

In het boek ‘Van verveling tot vervulling’ (2016) staan 110 interviews met studenten en stafleden van De Ruimte. Eén van die studenten is Olivier van Asperen, 12 jaar. Wat is zijn verhaal?

Ik vond mijn vorige school hartstikke saai en onze juf was niet echt aardig. Het was echt een nare ervaring. Na groep 3 kwam ik hier en dat vond ik heel fijn. Eerst heb ik hier nul lessen gevolgd en alleen maar veel buiten gespeeld. Nu game ik wel veel, soms loop ik een beetje door de school of volg ik lessen. Op dit moment spelling, rekenen, scheikunde en geschiedenis. Daarnaast verveel ik me, niet dat ik me zo heel veel verveel, dat zou vervelend zijn, maar wel af en toe en daar word ik wel creatief van. Op een keer verveelde ik me met een vriend en toen ben ik een heel bijzonder kunstproject gaan doen. Het was heel leuk, hoewel niet zo praktisch. We hadden het hele atelier kriskras door elkaar volgehangen met woldraad en daar moest je dan doorheen kruipen om ergens te komen. Het was heel leuk om te doen.

Misschien iets dat veel mensen zeggen, maar ik zeg het toch: de vrijheid hier op school ligt me het dichtst bij het hart. Voor mij ziet dat eruit als: oplossingen kunnen bedenken, kunnen nadenken en vrij zijn in wat ik doe. Ik vind graag nieuwe manieren uit, het bedenken van oplossingen vind ik leuk. Ik kan er niet tegen als er niet logisch wordt nagedacht. Waar ik zoal graag aan denk? Moeilijk te zeggen. Ik denk dingen graag logisch uit. Ik denk vooral aan iets wat op een moment actueel is. Dan denk ik aan vragen zoals: ‘waarom zijn we hier?’ en ‘wat is er na dit universum?’. Ik word er heel onrustig van dat ik dat niet weet, maar ik weet ook dat ik daar nooit antwoord op zal krijgen. Dat is technisch onmogelijk.

Ik noem mezelf graag een nerd, sommigen zien dat als een belediging, ik zie het als een compliment. Ik ben vooral een computernerd; ik hou van spelletjes zoals LARP (live action role playing) en ik ga vaak op servers van Minecraft. Dat speel ik nu al vijf jaar en in die tijd ben ik er zo’n beetje alles over te weten gekomen. Het is nu mijn lievelingsspel, ik maak inmiddels ook zelf veel, want het spel gaat over creëren en ik creëer graag zelf onderdelen in Minecraft. Ik heb van Minecraft vooral geleerd over het spel zelf en over artificial intelligence. Ik heb geleerd om in de game een nieuwe game te maken, om in Jason te programmeren en om een plug-in te maken. Ik heb van mijn vader – die is daar heel goed in – ook een beetje Java geleerd.

Eerder had ik een illusionistenduo met een vriend, maar dat is gestopt. Nu heb ik samen met een andere vriend op De Ruimte een goochelduo. We hebben hier ook goochelles gegeven. We oefenden onze trucs hier en toen zijn we ze hier iedere week gaan uitvoeren met kleine kinderen die het ook wilden leren. Als ze trouwens zo’n truc zouden doorgeven zou ze dat wel wat kosten. Een euro of zo, ik wil niet gemeen zijn. Normaal zou het veel duurder zijn.

De omgang met stafleden en docenten op De Ruimte is makkelijk. Je spreekt ze aan, hoe langer je hier zit hoe beter je ze leert kennen. Het zijn een soort kennissen van me, maar alsnog zie ik ze als begeleiders. Daar zoek ik een balans tussen. Het duurde trouwens even voordat ik het verschil wist tussen een staflid en een docent. Ze zijn allemaal heel aardig!

Vorige week was ik voorzitter tijdens een visiedag. Ik vind het leuk om zo’n proces te leiden, dat ik eindelijk een keer tegen stafleden mag zeggen dat ze hun mond moeten houden. Op zo’n visiedag komen we eerst allemaal aan, we kletsen wat en drinken thee of koffie. Dan nemen we in een grote kring alle puntjes door en stemmen waarover we het gaan hebben. Ik had ‘remedial teaching in de school’ ingebracht, dat vind ik wel belangrijk, want dat biedt de school nu niet. Dat punt werd helaas niet behandeld die dag.

Een tijdje geleden vond een aantal ouders dat ze te weinig wisten van wat er omging in de school en ze maakten zich zorgen. Daarom werd er een thema-avond georganiseerd. Ik heb het niet heel goed gevolgd, maar hun zorgen werden tijdens deze avond goed verwoord en er werd geluisterd naar ze, waardoor ze weer minder zorgen hadden.

Ik vind de school wel een hele aparte gemeenschap. We zijn hier heel erg op onze eigen mening en vrijheid gericht. Dat vind ik ook wel, dat de mening van iedereen telt. Soms is het hier wat ‘over-bioot’: een term die ik bedacht heb en dat gaat over dat alles eco, bio, natuur en goed moet zijn. Vind ik ook belangrijk, dus ga er vooral mee door. Bijvoorbeeld ‘Koffie’ – dat is de bijnaam van onze kunstdocent. Dat is een bijnaam die ik samen met een vriend voor hem bedacht, want origineel dronk hij heel veel koffie en wij plakten ooit een sticker met ‘koffie’ op zijn rug en gingen hem Koffie noemen. Die sticker hangt nu op zijn deur. En sinds kort drinkt hij eigenlijk alleen maar heel veel thee. Mensen die heel veel koffie drinken gaan in de loop van de tijd heel veel thee drinken hier op school. Er is koffie, maar dat doet iets met ze waardoor ze thee gaan drinken. Het lijkt te komen door de sfeer van de school. Als iemand daarin doorschiet, gaat hij ook op een aparte manier praten, en dat verveelt me dan. Ook om de sociocratische beslissingen hangt een bepaalde manier van praten, die soms heel irritant kan zijn. Alles moet een letterlijke bewoording zijn van wat we willen met deze school. Ik vind het moeilijk uit te leggen. Ik probeer dat niet te doen, daar doe ik heel erg mijn best voor en daar ben ik best blij mee.