Van verveling tot vervulling: Philippe
In het boek ‘Van verveling tot vervulling’ (2016) staan 110 interviews met studenten en stafleden van De Ruimte. Eén van die studenten is Philippe Bloemen, 13 jaar. Wat is zijn verhaal?
Aan vrienden vraag ik vaak: ‘Zullen we naar de muurtjes gaan?’. Op die lage muurtjes buiten zitten we vaak over van alles te praten. Zo’n gesprek gaat alle kanten op; we willen over meisjes praten of over iets wat je niet zomaar in de grote zaal wil roepen. En de rust buiten geeft het gesprek ‘extra relax’. Binnen vind ik het soms erg druk en claustrofobisch. Soms doen we mee met voetbal met de jonge of met de oudste studenten, daar zeg ik geen nee tegen. Volgens mij word je hier eerder volwassen dan op andere scholen door al die leeftijden door elkaar. Wat ouderen doen straalt een beetje op je af. Ik begon bijvoorbeeld al echt vroeg met biologie, omdat anderen dat heel normaal vonden.
Wat ik echt een reden vind om op deze school te komen, is dat je heel erg leert zelfstandig te worden. En het mooie praten. Je krijgt geen nonsenslesjes over ‘Pietje doet een boodschap’, maar je krijgt de harde realiteit. Die is soms moeilijk en minder leuk, maar dat hoort bij de wereld. Als iemand in een bedrijf een vervelende opmerking maakt, zeg je toch ook niet ‘Stop, hou op!’ of ‘Oh, dat mag niet’? Dat werkt zo niet. Je moet echt je woord kunnen delen, er wordt hier naar je eigen visie gevraagd, anders bepalen anderen wat er met jou gebeurt.
Ik had een tijd heel erg moeite om lessen te doen en voor mij en mijn ouders was het best lastig om erin te blijven geloven. Dat lef moet je hebben. Je weet niet zeker dat je kind wat leert, dat het goed zit. Soms verrast het me dat mijn ouders toch achter me zijn blijven staan, ik heb veel hulp van ze gehad. Bij mij is het zo gebeurd, en dat zie ik ook bij anderen: het zit in je natuur, zoals vroeger overleven. Je hebt water nodig, je moet eten. Op een dag denk je: ik ga eens kijken in de lokalen. In het begin heb ik best wel een jaar in de zandbak gezeten. Maar uiteindelijk denk je dan: zo kom ik er later niet. Ik wil les, zodat ik kan worden wie ik wil zijn. Dat vind ik wel een leuk principe van deze school, dat mensen dat opeens gaan doen. Soms is het ook een gevecht, het is een hele verantwoordelijkheid, dat zelfstandig werken en zelf je lessen regelen. Op een andere school ligt het al voor je klaar. Ik vind het nog steeds fijn dat we hier als groep samen aan het werk gaan. Je helpt elkaar, je kan je vrienden vragen: ‘Dit snap ik echt niet’. Of de docent komt even langs. Ik kraak het reguliere niet af, maar voor mij werkt dit heel goed.
Ook zo leuk hier op school: dat verveling je stimuleert om toch eens andere dingen te doen of te proberen.
Op mijn vorige school las ik nooit. Ik heb dyslexie en ik bleek wel een bovengemiddeld IQ te hebben, maar wat heb je daaraan als je niet kan werken? Als het werk echt niet wilde, gingen mijn handen trillen, kreeg ik het superheet en stikte ik bijna als ik moest schrijven. Soms explodeerde ik vanbinnen helemaal, mijn brein werkte niet goed meer… Best wel pijnlijk soms!
Lezen heb ik hier heel gemakkelijk geleerd. Het eerste wat ik hier deed als ik me verveelde was een boek pakken. Ook zo leuk hier op school, dat verveling je stimuleert om toch eens andere dingen te doen of te proberen. Dat boek vond ik zó leuk, dat ik ze zelf ging kopen: ik heb de hele Geronimo Stilton-serie gelezen.
Bij rekenen en biologie bleek dat ik schrijfles nodig had, ik had zelfs moeite met getallen. Na drie jaar schrijfles kan ik nu echt beter schrijven dan eerst, nog steeds niet meesterlijk mooi, maar wel leesbaar. Even mijn agenda erbij pakken: ik doe drie lessen wiskunde per week en biologie, natuurkunde, scheikunde, geschiedenis, Spaans. En binnenkort begint Engelse literatuur weer. Ik doe ook mee met de cursus ‘cijferend rekenen in drie maanden’. Door mijn dyslexie had ik voorheen moeite met automatiseren, dus kreeg ik die tafels er maar niet in. Nu gaan we twee maanden lang tafels opdreunen, voor de cursus. Nu ik wat ouder ben moet dat wat makkelijker kunnen en dan kan ik eindelijk dat rekenen onder de knie krijgen!
Ik wil toewerken naar een maritieme opleiding in Noord-Holland. Vanwege dat doel ben ik wiskunde en natuurkunde gaan doen. Maar ik wil ook andere opties openhouden. Dus ik wil ook goed kunnen schrijven of Engels kunnen praten. Daar moet ik best wel moeite voor doen, om eerlijk te zijn, maar ik heb heel veel steun aan mijn ouders en dossierhouder. Soms is steeds gemotiveerd raken voor nieuwe dingen die je niet afmaakt niet goed. Je leert dat hier ook, om vast te houden aan wat je wil doen en het af te maken.185
In het begin heb ik best wel veel gegamed, best wel heel veel vonden mijn ouders en de stafleden. Toch kan ik je verzekeren: niemand blijft daar lang in zitten, want op een gegeven moment gaat het vervelen. Gamen heeft me ook technischer gemaakt. Ik heb thuis de ultieme gamecomputer zelf in elkaar gezet, ik had het echt mooi voor elkaar, met bloed, zweet en tranen. De sfeer binnen de game-groep is eigenlijk altijd dat je echt met iedereen aan tafel bevriend bent. Je kent iemand pas echt als je met hem gamet. Aan de andere kant denk ik soms wel dat er daar een beetje veel hetzelfde wordt gedaan. Je zegt lessen af, omdat je niet zo makkelijk van die tafel wegkomt. Maar het was een leuke ervaring en ik ben er niet blijven hangen, ik ben er nu klaar mee.
Ook had ik wel sociale problemen. Ik was best agressief. Sindsdien heb ik therapie gehad, dat werd ook ondersteund hier op school. Ik heb hier geleerd dat ik anderen niet kan sturen. Dat heeft me heel erg sociaal gevormd, want ik kan nu met iedereen omgaan, wie hij ook is. Als ik iemand niet leuk vind, loop ik nu gewoon weg, ik hoef geen ruzie aan te gaan of zo.
Ik heb mijn eigen kring. Ik dacht: zullen we iets heel geks doen, lasergamen! We hebben lasergame-geweren gekocht en ik deel de certificaten uit. Als er iets gebeurd is komen we bijeen, om elkaar erop aan te spreken wat er mis is gegaan. Het is dan handig om te weten wie de certificaathouder was die een geweer uitleende of ergens liet liggen. We hebben een budget, maar eigenlijk moet degene met certificaat die erbij was het dan betalen. Zij zijn verantwoordelijk dat anderen er goed mee omgaan. Tot nu toe is er nog niets stuk gegaan, wel een keer dat het even duurde voordat een certificaathouder door had dat een vriend er één mee naar huis had genomen.
Ik heb ook in de bemiddelingskring, de techniekkring en kort in de ICT- en de dierenkring gezeten en ik geloof ook in de schoolkring. Ik ben ‘er nu wel weer zat aan’, het was een leuke ervaring die ik meeneem in mijn schoolleven, maar het is ook heel veel werk. Je moet het wel onderhouden, die verantwoordelijkheid!
Lees ook het Interview met Olivier (12), uit het boek ‘Van verveling tot vervulling’.
Boek ‘Van verveling tot vervulling’
In het boek ‘Van verveling tot vervulling’ (2016) staan 110 verhalen van (oud-)studenten en stafleden van De Ruimte, een van de oudste democratische scholen van Nederland.
Hoe is het leven op De Ruimte, waar je zelf kan kiezen wát je wil leren, hoe je wil leren en met wie? Waar je volwaardig stemrecht hebt en mee kan beslissen over de organisatie van de school? Waar dagelijks tijd wordt gemaakt om conflicten op te lossen? En waar je van je 2e tot je 22e op dezelfde school kan zijn? Dit boek is voor iedereen die nieuwsgierig is naar de dagelijkse praktijk op een democratische school.
Bestel het boek via het bestelformulier hieronder. Maak vervolgens €22,90 (= inclusief €2,95 verzendkosten) over naar bankrekening NL27TRIO0212487558 t.n.v. Stichting De Ruimte Soest, o.v.v. uw eigen naam. Zodra uw betaling is ontvangen en verwerkt, wordt het boek naar u verstuurd. Dit kan mogelijk tot een week duren.
