20 jaar bomen klimmen op De Ruimte
Waar zouden we zijn zonder de bomen? Ook op De Ruimte kunnen we niet zonder. Vanaf dag één wordt er in bomen geklommen. Ons grote terrein is rijk aan allerlei soorten, een aantal is favoriet bij de klimmers. Groepjes studenten klimmen samen voor de lol, de uitdaging of de gezelligheid. Anderen klimmen in een boom om een boek te lezen of om af te koelen na een conflict, zo hoog mogelijk, waar de wind door je haren blaast. Laatst waren er wat oud-studenten op bezoek. Het eerste wat ze deden was in een boom klimmen en kletsen!
Uiteindelijk rende ik weg door de kleine zaal, over het trampolineveld heen en toen de kastanjeboom in.
Oud-student Jasper, destijds 14 jaar, in ons boek ‘Van verveling tot vervulling’ (2016)
Toenmalig student Jasper maakt duidelijk dat bomen een belangrijke rol speelden in zijn leven op De Ruimte:
‘Ik was negen jaar toen ik naar De Ruimte ging, nu zit ik alweer vijf jaar hier op school. De eerste keer op De Ruimte kreeg ik een rondleiding en zag ik Philippe in de kastanjeboom zitten. Hij vroeg of ik met hem wilde spelen. Eindelijk iemand die me zag staan! Mijn moeder zei: ‘Ga maar!’ en toen ben ik heel lang blijven spelen. Het was al heel laat toen ik wegging, maar eigenlijk wilde ik niet meer weg. Ik voelde dat ik hier weer effe kind kon zijn, weer effe mezelf. ik heb mezelf hier weer opnieuw kunnen uitvogelen! In de eerste anderhalf jaar op De Ruimte had ik nog wel problemen. Ik werd heel snel boos en er ging weleens iets mis in het spel. Een keer bleven ze me maar achtervolgen. Ik vluchtte het toilet in, maar ze gingen maar niet weg. Uiteindelijk rende ik weg door de kleine zaal, over het trampolineveld heen en toen de kastanjeboom in. Ik wist toen nog niet dat als je hier ‘stop’ zegt, je dan altijd moet stoppen.’
Een aantal bomen heeft het behoorlijk te verduren gehad, en hier en daar zijn wat takken afgebroken in de loop der jaren. Maar ze staan nog altijd fier overeind. Sommige bomen hebben zich geleend voor boomhutten. Lucas en zijn vader Arno hebben vorig jaar een hut gebouwd zonder spijkers in de stam te slaan. Een prachtige hut! Deze was te hoog voor de jongsten onder ons, daarom bouwden andere ouders een lagere boomhut. Dank aan deze harde werkers. En bovenal: hulde aan onze trouwe bomen!
